Spędzając czas wśród jezior północno-wschodniej Polski warto zajrzeć do miejscowości Szymbark i zobaczyć ruiny dawnego zamku rodu Finckensteinów. Mimo zniszczeń obiekt nadal robi ogromne wrażenie, a teren wokół zachęca do spacerów. Obiekt nie jest dostępny do zwiedzania. Można go oglądać tylko z zewnątrz, ale my byliśmy tam kilka lat temu i za kilka złotych napiwku udało nam się zajrzeć do środka i zrobić trochę zdjęć. Przy okazji poznaliśmy plenery filmu "Król Olch" i dowiedzieliśmy się dlaczego zamek należał do "bogatego owczarza". O tych i innych ciekawostkach dowiecie się z naszego najnowszego artykułu.

Też tak macie, że jak wyjeżdżacie w pobliże polskiego wybrzeża to wita ono Was deszczem? No cóż, może tylko my mamy pecha. Co robić gdy pogoda nie zachęca do kąpieli i plażowania? Zazwyczaj nie załamujemy rąk i próbujemy zwiedzać okolicę. W ten sposób trafiliśmy do Lęborka.
Miasto ma długoletnią historię. W średniowieczu było słowiańską osadą o nazwie Lewino i należało do książąt pomorskich. Podobno już w 1285 roku Lębork był miastem, a opisał to w swojej kronice Restorf. Czy tak było? Niewiadomo, ale pewne jest, że najstarszy zachowany dokument świadczy o tym, że w 1341 roku Lębork otrzymał prawa miejskie od Dietricha Burgaffa von Altenburgha, Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego. O tym co widzieliśmy w Lęborku przeczytacie w naszym nowym artykule.

Jeszcze jakiś czas temu w budynkach pałacowych mieściła się szkoła rolnicza. Obecnie obiekty opustoszały i niestety niszczeją, a kiedyś było to ulubione miejsce słynnego biskupa i bajkopisarza Ignacego Krasickiego.
Smolajny, bo o nich mowa to wieś w pobliżu Dobrego Miasta, której lokacja miała miejsce już w roku 1290. Majątek był własnością rycerską do XV wieku kiedy przeszedł w ręce biskupów warmińskich. Do 1414 roku i tzw. wojny głodowej był tu duży, dochodowy folwark ze wspaniałą hodowlą koni. Niestety wtedy zniszczyły go wojska polsko – litewskie.
Za każdym razem majątek niczym feniks podnosił się z popiołów. Czy i tym razem tak będzie? Przeczytacie o tym w naszym nowym artykule.

Każdy miłośnik gór zwiedzając okolice Wisły powinien zajrzeć do Istebnej, aby poznać historię i miejsce w którym żył jeden z najbardziej znanych polskich himalaistów Jerzy Kukuczka.
W małym drewnianym domku przerobionym na domek letniskowy, położonym przy końcu wąskiej asfaltowej drogi, wdowa po zdobywcy ośmiotysięczników Cecylia Kukuczka urządziła i prowadzi Izbę Pamięci poświęconą mężowi Jerzemu. W dwóch niewielkich izbach zgromadzono mnóstwo eksponatów związanych z nieżyjącym himalaistą. Oprócz pięknych fotografii z wysokogórskich wypraw znajdziecie tu wystawę dawnego sprzętu wspinaczkowego, pamiątkowe medale, książki i pamiątki związane ze zmarłym. Nasze wrażenia ze zweidzania zamieściliśmy w nowym artykule.

Ruiny zameczku Rajsko odwiedziliśmy w 2009 roku. Wyczytaliśmy w jednej z książek o Dolnym Śląsku historię tego miejsca i koniecznie chcieliśmy je zobaczyć. Z trudem odnaleźliśmy wtedy ścieżkę wiodącą na górę (oznaczeń żadnych nie było), a stan, jaki zastaliśmy przedstawiamy Wam na naszych zdjęciach. Wydawało się, że ten obiekt tak, jak wiele innych „na ziemiach wyzyskanych” popadnie w długotrwałą ruinę. Okazało się jednak, że tym razem było inaczej. W artykule znajdziecie link do strony o Zamku Rajsko, na której obejrzycie galerię zdjęć i zobaczycie jak niesamowitą metamorfozę przeszło to miejsce.

Bytom Odrzański to miasto, które ma ogromny potencjał turystyczny. Podczas naszej wizyty niektóre zabytkowe kamienice i obiekty były remontowane i skryte pod rusztowaniami, ale i tak miejsce wzbudzało zachwyt. Jak nazwa wskazuje rzeka Odra przepływa tuż przy staromiejskiej zabudowie, a z rynku schodzi się do niej po „Schodach Rybackich” ułożonych na stromej skarpie.
Na miejskim rynku uwagę przykuwają dwie atrakcje. Jedna to fontanna z figurką chłopca, a druga to pomnik kota w butach prowadzącego podchmielonego mieszczanina. Legenda mówi, że fontanna została ufundowana przez zamożnego mieszczanina po tym, jak w Odrze utonął jego ukochany syn. Inna wersja mówi jednak, że postać upamiętnia noblistę, Roberta Kocha, który ufundował figurkę. O tym co jeszcze ciekawego jest w Bytomiu Odrzańskim dowiecie się z naszego artykułu.

Wielu myśli o egzotycznych wyprawach, o wspaniałych podróżach do dalekich krajów. Cóż jednak zrobić, gdy jesteśmy obarczeni codziennością i musimy zmieścić nasze marzenia w ściśle określonym terminie własnego urlopu i przerw wakacyjnych naszych dzieci? Proponujemy wyprawę na Podlasie.
Jadąc trasą z Wizny, w stronę Jeżewa łatwo przeoczyć drogowskaz „G. Strękowa 1 km”. Niewiele pomaga też rdzewiejąca tabliczka o miejscu pamięci narodowej, którą zauważa się dopiero po skręcie z głównej trasy w polną drogę. Wybierając prawą odnogę wyglądającą jak wjazd na pole uprawne wspinamy się na wzniesienie, z którego rozpościera się przepiękny widok na rozlewiska Narwi. W dole widzimy budynki wsi, które przypominają nieco otoczenie znane z „Konopielki”, a tuż za opłotkami zabudowań podchodzi woda, a raczej wijące się serpentynami rozlewisko rzeki.
Na tym wzniesieniu w czasie drugiej wojny światowej dzielnie bronił się ze swoim oddziałem kapitan Władysław Raginis. O tym jaki zespół muzyczny postanowił o tym zaśpiewać dowiecie się z naszego artykułu.

Przejeżdżając w pobliżu, kilkukrotnie zamierzaliśmy odwiedzić ten skansen, ale zawsze coś stawało na drodze… Pobliski zamek w Chęcinach odwiedziliśmy już wcześniej parę razy, a Tokarnia nadal pozostawała „nieodkryta”. W „czasach zarazy”, wykorzystując słoneczną pogodę, spędziliśmy tu wreszcie dwie godziny na wędrówkach pustymi ścieżkami i dróżkami po rozległym terenie. Niestety pozbawiono nas możliwości zwiedzania wnętrz ze względu na pandemię (z małym wyjątkiem), ale spacer między wiejskimi chatami i zabytkowymi obiektami z pięknym widokiem na zamek w Chęcinach też był czystą przyjemnością.
Jak przenocować "w czworakach" i ile to kosztuje, możecie dowiedzieć się w naszym artykule.

Każdy zwiedzający Gruzję powinien zobaczyć Batumi. To miejsce niesamowitych kontrastów. Ogromne wieżowce i budynki o ciekawej architekturze sąsiadują ze slumsami i niechlujnymi blokowiskami. Limuzynom i wypasionym samochodom terenowym towarzyszą na ulicach rozpadające się stare Moskwicze i Łady. Idąc zadbaną promenadą ciągnącą się wzdłuż kamienistej plaży dotrzemy do mniej zadbanego portu. Całości kolorytu miasta dopełniają grające fontanny, przy których można miło spędzić wieczór i restauracja na molo, gdzie miło jest posiedzieć przy dobrym winie.
Odwiedzając Batumi z pewnością należy zobaczyć ogród botaniczny znajdujący się 9 km na północny-wschód od centrum w kierunku Kobuleti. Jest on położony w miejscu zwanym Zielonym Przylądkiem (Mcwane Koncchi) na urwistym brzegu morza, a roztacza się stamtąd niesamowity widok na miasto. Jakie miasto przypomina Batumi możecie zobaczyć na zdjęciach umieszczonych w artykule.

Zwiedzając Sycylię nie mogliśmy sobie odmówić wejścia na jej najwyższą górę - Etnę. To czynny wulkan, najwyższy i największy stożek wulkaniczny w Europie. Etna co jakiś czas przypomina mieszkańcom o tym, że żyje, a świadczą o tym zalane wulkaniczną lawą budynki, które się mija jadąc drogą w stronę szczytu.
Etna zajmuje powierzchnię co najmniej 1250 km², a zaczęła się tworzyć jakieś 500 tysięcy lat temu. Pierwsze wzmianki o erupcjach wulkanu pochodzą z ok. 1500 roku p.n.e. Od tamtej pory było ponad 200 wybuchów, a ostatnie miały miejsce w sierpniu tego roku. Ze względu na swoją aktywność Etna zmienia wysokość i obecnie wznosi się ponad 3340 metrów n.p.m. A skąd w tytule Tyfon? O tym dowiecie się po przeczytaniu naszego najnowszego artykułu.

Będąc w Zakopanem koniecznie trzeba się wybrać do Chochołowa, aby zobaczyć przepiękną drewnianą zabudowę. Wiele chat stojących wzdłuż drogi wyglądem przypomina te, które często spotykamy w skansenach. Zgodnie z miejscowym zwyczajem są one dwa razy w roku myte z zewnątrz wodą z mydłem (na Boże Ciało oraz Wielkanoc). Ciekawostką jest budynek nr 24. „Chałupa z Jednej Jedli” należy do Anny Styrculi, a ściany domu wykonano z jednego pnia jodły.
A dlaczego w Chochołowie celowo postawiono figurę św. Jana Nepomucena tyłem do wsi Czarny Dunajec i co oznacza "poruseństwo"? Tego dowiecie się po przeczytaniu naszego najnowszego artykułu.

Kiedyś Sanok kojarzył się głównie z fabryką autobusów, ale niestety spółka w 2013 roku ogłosiła upadłość. Syndyk po wielu bezskutecznych przetargach sprzedał ją „z wolnej ręki” spółce z Polskiej Grupy Zbrojeniowej - Hucie Stalowa Wola. Nas jednak zawsze bardziej interesują zabytki atrakcje turystyczne miasta.
Z pewnością takim miejscem, które rozkwitło jest sanocki zamek. W odremontowanym budynku znajduje się muzeum ikon oraz największa na świecie kolekcja dzieł Zdzisława Beksińskiego – dawnego mieszkańca miasta. Zgromadzono tu ok. 600 prac artysty.Poza obrazami, których kilkanaście przedstawiamy na zdjęciach można tam zobaczyć wiele fotografii związanych z malarzem oraz wiernie odtworzoną warszawską pracownią Beksińskiego. Jest też sala poświęcona synowi artysty Tomaszowi, znanemu dziennikarzowi radiowej Trójki, który zginął śmiercią samobójczą. Więcej przeczytasz w naszym artykule.

Mając ograniczony czas w drodze na południe Polski zastanawialiśmy się, do którego z dwóch bunkrów pojechać: Jelenia czy Konewki? Ostatecznie zdecydowaliśmy się na ten drugi ze względu na funkcjonującą od 2005 roku turystyczną trasę podziemną.
Budowa schronów w Konewce i Jeleniu była następstwem utworzenia w końcu 1939 roku w Spale siedziby ważnego niemieckiego ośrodka dowodzenia Ober-Ost. Hitler planując wojnę z sowiecką Rosją polecił budowę umocnionych centrów dowodzenia, z których niemieccy dowódcy bezpiecznie mogliby dowodzić operacjami wojskowymi na wschodzie. Jak to się skończyło przeczytasz w naszym artykule.

Przebywając na Mazurach w okolicach Mikołajek, Ukty czy Rucianego Nidy koniecznie powinno się zajrzeć do Parku Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie. Szczególnie polecamy to miejsce dla dzieci. Przed wejściem do parku zalecamy zakupienie karmy, bo to pozwoli na przyciągnięcie zwierzęcych łasuchów. Uważajcie na kozy, które dość bezczelnie próbują żebrać o jedzenie, co możecie zobaczyć na naszych zdjęciach.
Park Dzikich Zwierząt Kadzidłowo znajduje się na terenie Puszczy Piskiej na rozległym terenie, wśród śródleśnych łąk oraz fragmentów lasów, co pozwala zwierzętom na bytowanie zwierząt w warunkach zbliżonych do naturalnych. Większość z nich nie boi się ludzi i dlatego możliwe jest wejście na ich obszerne wybiegi oraz karmienie, głaskanie i podziwianie z bliska.Więcej w naszym artykule.

W Polsce jest mnóstwo miejsc z niesamowitą historią. Niestety nie potrafimy wykorzystać walorów turystycznych takich regionów i wiele obiektów, które gdzie indziej byłyby perełkami i powodem, dla którego ściągałyby tłumy zwiedzających, u nas jest zaniedbana i opuszczona. Wieś Kołbacz ze średniowiecznym zespołem klasztornym należy właśnie do takich skarbów architektury o niesamowitym potencjale, który nie jest wykorzystany.
Brak tu infrastruktury obsługującej turystów, a skąpe informacje prezentowane na tablicach to wszystko, na co możemy liczyć odwiedzając tę wieś. Nawet kościoła nie można zobaczyć wewnątrz. A historia tej miejscowości jest niezmiernie ciekawa i od początku związana z zakonem cystersów. Jeśli chcecie ja poznać zachęcamy do przeczytania naszego nowego artykułu.

Przyjeżdżając dziś do tej sennej miejscowości trudno uwierzyć, że w dawnych czasach odbywały się tu istotne wydarzenia. W 1501 roku Aleksander Jagiellończyk podpisał tu akt, zwany unią mielnicką, stanowiący o tym, że Polska i Litwa stały się jednym państwem połączonym przez osobę króla wybieranego podczas wspólnej elekcji. Tu pięć lat później przez miesiąc mieszkał na zamku w oczekiwaniu na koronację Zygmunt I Stary, a w tym samym roku obradował w Mielniku Sejm Wielkiego Księstwa Litewskiego. Bywał tu też Kazimierz Jagiellończyk.
Jak to zwykle bywa w Polsce pierwsze załamanie nastąpiło w wyniku „potopu szwedzkiego”. O dalszych losach Mielnika i dzisiejszym wyglądzie w naszym najnowszym artykule.

Czasami podczas jesiennych, czy zimowych spacerów po morskich plażach wpatrujemy się w ziemię wyszukując mieniących się fragmentów skamieniałej żywicy. Tym razem poszliśmy na łatwiznę. Odwiedziliśmy gdańskie Muzeum Bursztynu mieszczące się od 2021 roku we wspaniałym budynku Wielkiego Młyna. To obiekt zbudowany przez krzyżaków w średniowieczu. Był wtedy największym młynem w Europie, a teraz pełni zupełnie inną rolę. Trzeba jednak przyznać, że jego wnętrza pasują do ekspozycji. Jak wygląda młyn oraz jakie eksponaty zobaczycie w muzeum zobaczycie na naszych zdjęciach.

Jadąc z Chełma do Lublina, po przejechaniu kilkunastu kilometrów tuż przy drodze widzimy tajemniczą wieżę w miejscowości Stołpie. Byliśmy tu dwukrotnie. Większość zdjęć pochodzi sprzed kilkunastu lat, a jedno jest sprzed roku. W nocy wieża jest obecnie ładnie oświetlona, więc nie sposób jej przeoczyć. Obiekt doczekał się też nowego dachu, a otwór, przez który kiedyś można było wejść do środka, został zamknięty drzwiami. Mimo badań archeologicznych wieża nadal kryje wiele tajemnic, które nie znalazły wyjaśnienia.
Wiek wieży nadal jest nieznany. Nie wiadomo też, czemu służyła. O różnych hipotezach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Tuż obok Motławy w odległości krótkiego spaceru od gdańskiej starówki powstało Muzeum II Wojny Światowej. Przy wejściu do budynku postawiono pomnik rotmistrza Witolda Pileckiego. Muzeum znajduje się przy placu Władysława Bartoszewskiego, a raczej pod nim, bo większość ekspozycji muzealnych umieszczona została w podziemnych salach wystawowych.
Muzeum znajduje się w pobliżu miejsc, gdzie rozpoczęła się II wojna światowa. O naszych wrażeniach ze zwiedzania przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

W Gniewie byliśmy bardzo dawno temu, zwiedziliśmy zamek i wysłuchaliśmy legendy o Białej Damie. Obecnie chcieliśmy przypomnieć sobie klimat zabytkowego miasta na krótkim spacerze wokół zabudowań zamkowych oraz zerknąć na kościół św. Mikołaja, w którym być może pochowano dziecko króla Jana III Sobieskiego. Chcemy podzielić się z Wami informacjami na temat ciekawej historii miasta i odkryciach archeologicznych w kościele.
Nazwa „Gniew” pojawiła się w źródłach pisanych w pierwszej połowie XII wieku. Wykopaliska potwierdzają istnienie w tym miejscu licznych grodzisk i osad oraz przebieg szlaku bursztynowego, którym wędrowali kupcy z Rzymu nad Bałtyk. W okresie rozbicia dzielnicowego w XIII wieku Gniew należał do księstwa lubiszewsko-tczewskiego. Sambor II, książę tej dzielnicy, przekazał miejscowość zakonnikom cysterskim z Oliwy, a potem zmienił swoją decyzję na rzecz Krzyżaków. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Muzeum złudzeń i iluzji to z pewnością atrakcja dla dzieci. Ciekawe efekty cyfrowe i złudzenia przyciągają również uwagę dorosłych, ale jednak wydają się już nieco mniej atrakcyjne. Szczególnie, że cena biletów nie jest niska. Co widzieliśmy w środku możecie zobaczyć na zdjęciach.
Czy polecamy?
Mamy mieszane odczucia, ale z pewnością niektóre ekspozycje wzbudzają emocje i przemawiają za odwiedzeniem tego muzeum. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Ze względu na to, że często bywamy w Bieszczadach, kilkakrotnie odwiedziliśmy również sąsiednie Góry Sanocko-Turczańskie i Górę Sobień, aby zobaczyć, jak zmieniają się stojące tu ruiny dawnego zamku Kmitów, i popatrzeć z wysokości na mieniącą się w dole rzekę San.
W pobliżu obecnej wsi Manasterzec już w XIII wieku wybudowano warownię, którą w czasach księstwa halicko-wołyńskiego przekształcono w murowany zamek. To w tym miejscu w 1373 roku Elżbieta Łokietkówna nadała przywilej dla klasztoru w Starym Sączu. Zamek Soban (bo tak jeszcze wówczas go nazywano) w roku 1389 został przekazany przez Władysława Jagiełłę we władanie rycerskiemu rodowi Kmitów. Od 1415 roku właścicielem posiadłości był Piotr Kmita, który w roku 1417 gościł tu króla Władysława Jagiełłę z małżonką Elżbietą – wracali oni ze Lwowa, gdzie dopiero co wzięli ślub. O tym kto jeszcze gościł na zamku i jakie damy tam bywały przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

O ukrytym w lesie, nigdzie nieoznaczonym niszczejącym Forcie Sarbinowo w pobliżu Kostrzyna nad Odrą chyba zapomniano. Jego stan z każdym rokiem się pogarsza, a jedyną ingerencją władz jest powieszenie tabliczki z informacją, że na terenie budynku grozi nam niebezpieczeństwo i nie możemy tam wchodzić. Fort nie jest oznaczony żadnymi kierunkowskazami, więc aby tu trafić, najlepiej posłużyć się nawigacją. Położony jest około 4 km od centrum Kostrzyna, przy drodze nr 31 na Dębno. W połowie drogi, jadąc od Kostrzyna, po prawej stronie nie przegapcie szutrowej dróżki w las. Jadąc nią przez ok. 300 metrów dotrzecie na miejsce. O tym co zoabczycie na miejscu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Do Ostródy przyciągnął nas pokrzyżacki zamek. Zabytek usytuowany na północno-zachodnim krańcu średniowiecznego założenia urbanistycznego, w pobliżu nabrzeża Jeziora Drwęckiego, u ujścia rzeki Drwęcy z zewnątrz nie wygląda dostojnie. Przypomina raczej blokowisko z czerwonej cegły z zamkniętym w środku podwórkiem. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Wielkimi krokami nadchodzi Święto Niepodległości. Jest to prawdopodobnie najlepszy moment, aby udać się na wycieczkę krajoznawczą, która pozwoli nam troszeczkę odświeżyć sobie pamięć o najważniejszych wydarzeniach i postaciach w historii Polski. Powtórkę podstawowej wiedzy na temat naszej przeszłości może zapewnić Warka – małe, spokojne miasteczko pod Warszawą, które słynie nie tylko ze swoich tradycji piwowarskich… Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Borne Sulinowo do lat 90. XX wieku było białą plamą na mapie. To miasto zamieszkane przez sowieckich żołnierzy nie było wcześniej dostępne dla turystów. Teraz szybko nadrabia ono stracony czas i staje się coraz bardziej atrakcyjne dla osób, które lubią zwiedzać nieoczywiste miejsca w Polsce.
Już przed II wojną światową znajdowała się tu baza wojskowa i poligon. W latach 1933–1939 rząd III Rzeszy wykupił część terenów i wysiedlił z nich ludność. Utworzono tu miasteczko dla szkoły artylerii Wehrmachtu, a uroczystego otwarcia dokonał osobiście Adolf Hitler. Kanclerz III Rzeszy przybył tu ponownie tuż po wybuchu wojny. W tutejszym garnizonie stacjonowały jednostki dywizji pancernej Heinza Guderiana, a na poligonie ćwiczyły oddziały Afrika Korps dowodzone przez gen. Rommla. We wrześniu 1939 Wehrmacht zorganizował w okolicy obóz jeniecki Gross-Born
Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jakiś czas temu odwiedziliśmy dawną świątynię templariuszy w Chwarszczanach. Malowniczy obiekt naprawdę nas zachwycił, a ciekawa historia zauroczyła. Tym razem udaliśmy się do innej miejscowości związanej z tym rycerskim zakonem – do Rurki – aby zobaczyć jeszcze jedną budowlę wzniesioną w czasach średniowiecza.
Kaplica w Rurce niestety nie prezentuje się już tak dostojnie, jak ta w Chwarszczanach. Wokół nie ma praktycznie żadnej informacji o jej dziejach i historii, a położenie nie jest tak zjawiskowe. Na polu, gdzie stoi kaplica, znajduje się za to tabliczka informująca, że jest to własność prywatna. Właścicielka mieszka nieopodal. Jak się okazuje, ten zabytek kupiła niejako przy okazji. Szukała ziemi pod budowę stajni, a przy okazji trafił się XIII-wieczny kościół.🙂
Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Cerkiew w Uluczu położona jest na wzgórzu Dębnik nad Sanem i dojście do niej wymaga dużego wysiłku. Aby do niej dotrzeć, pokonujemy strome podejście, wzdłuż którego umiejscowione są stacje drogi krzyżowej. Trud wędrówki na szczyt wzniesienia umila widok kapliczki i lasu otaczającego ścieżkę.
Ulucz to jedna z najstarszych (niektórzy twierdzą, że najstarsza) drewnianych cerkwi w Polsce. Dookoła niej stoją zniszczone nagrobki, ale świeże kwiaty świadczą o tym, że ktoś pamięta o leżących tu zmarłych. W pobliżu wejścia do cerkwi umieszczono tablicę upamiętniającą twórcę ukraińskiego hymnu państwowego, który urodził się właśnie w Uluczu.
Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu według tradycji powstała w latach 1510–1517 i do niedawna uważana była za najstarszą drewnianą cerkiew w Polsce. Badania dendrologiczne wykazały jednak, że cerkiew powstała w roku 1659 i zbudowano ją z drewna ściętego o rok wcześniej. Tym samym za najstarsze uznawane są obecnie cerkwie w Radrużu i Gorajcu. Z cerkwią związana jest miejscowa legenda, ale więcej o tym już w najnowszym artykule.

Dawno temu natknęliśmy się na książkę opisującą ciekawe miejsca w województwie lubuskim, które zostały mocno zniszczone podczas II wojny światowej, a obecnie dogorywają i powoli znikają w wyniku działań człowieka i sił natury.
Jednym z takim miejsc jest wieś Kłopot. Ta osada, która powstała prawdopodobnie w XIII wieku, jest uznawana za stolicę polskich bocianów. Gniazduje tu nawet 30 par tych ptaków, a w budynku dawnej szkoły urządzono Muzeum Bociana Białego. My jednak odwiedziliśmy Kłopot z innego powodu.
To właśnie tu znajdują się ruiny mostu, który łączył kiedyś dwa brzegi Odry. Most o konstrukcji żelbetonowej wybudowano w 1919 roku, by połączył Kłopot (niem. Kloppitz) z miasteczkiem Fürstenberg. Kontrakt na jego budowę podpisano jednak już w 1913 roku. Dlaczego zatem tyle to trwało? Otóż w czasie I wojny światowej, a dokładniej w październiku 1915 roku, doszło do poważnego wypadku na placu budowy. W wyniku kolizji z płynącą po rzece barką runęły rusztowania i fragmenty budowanego mostu. Zginęło kilka osób znajdujących się na statku. Prace budowlane zostały wtedy przerwane i wznowiono je dopiero w połowie maja 1918 roku. Jakie były dalsze losy tej budowli przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

W widłach Narwi i Wisły na tzw. Szwedzkiej Wyspie stoją malownicze ruiny spichlerza. Obchodząc wokół modlińską twierdzę, ujrzymy w pobliżu rozległą budowlę. Aby do niej dotrzeć, trzeba skręcić przed mostem po drugiej stronie rzeki i przejść wąską ścieżką wzdłuż ogrodzenia obiektu wojskowego. Podczas silnego wiatru ruiny nie są bezpieczne, więc wchodząc do środka ryzykujemy tym, że spadnie nam na głowę kawałek cegłówki.
Po drugiej stronie Narwi widoczna jest Twierdza Modlin. Znaczenie tego miejsca docenił już król szwedzki Karol Gustaw, który założył tu obóz warowny o narysie gwiazdy czteroramiennej, tzw. „Bugskansen” – przetrwał on aż do 1660 roku. W roku 1806 Napoleon rozpoczął budowę szeregu twierdz na terytorium Księstwa Warszawskiego. Wstępną decyzję o budowie twierdzy w Modlinie podjął w grudniu 1806 roku w czasie pobytu w Poznaniu. Co dziś pozostało z tych budynków przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Kłomino to miejscowość zagubiona w lesie, do której można dojechać tylko dziurawą drogą asfaltową. Kierując się w stronę Nadarzyc, napotykamy wymalowane na drzewie czerwoną farbą napisy ze strzałką kierunkową wskazującą miejscowość. Droga staje się coraz bardziej dziurawa i w pewnym momencie dojeżdżamy do kilku zagubionych w lesie budynków. Widać, że dwa z nich posiadają właściciela, bo mają nowe okna i drzwi. Pozostałe niestety zieją czarną czeluścią, a spacer po zdewastowanych pomieszczeniach napawa grozą. Przypadkowemu turyście aż trudno sobie wyobrazić, że w tym miejscu przez wiele lat znajdowała się radziecka baza wojskowa dysponująca rakietami dalekiego zasięgu.
Szachownica z wytyczonych dróg wskazuje na to, że kiedyś było tu wiele obiektów, ale część z nich została wyburzona, a ślady po fundamentach zarosły zielenią i drzewami. To opuszczone i zagubione wśród leśnych ostępów miejsce jest obowiązkowe do odwiedzenia dla miłośników tajemniczych punktów na mapie. A jak doszło do tej rujnacji? O tym przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Drohiczyn to było kiedyś najważniejsze miasto na Podlasiu. Zostało założone w pierwszej połowie XI wieku przez ludność ruską, a nazwa pochodzi od ruskiego imienia Drogit lub Drohicz. Nowopowstały gród warowny wspólnie z Brześciem i Mielnikiem chronił Podlasie przed napadami Litwinów i Jaćwingów. Drohiczyn położony nad rzeką Bug na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych wiodących z Rusi nad Bałtyk, na Mazowsze i do Polski dynamicznie się rozwijał.
W roku 1253 miała tu miejsce koronacja króla Rusi. Został nim książę halicki Daniel Romanowicz. Dziś po dawnej świetności pozostało niewiele, ale warto tu przyjechać. Dlaczego? O tym przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Białowieża i okoliczne tereny dostarczają tak wielu wrażeń, że nie wiemy jak Wam o tym wszystkim opowiedzieć. Z jednej strony chętnie napiszemy o ciekawych postaciach związanych z tym miejscem, a z drugiej warto też wspomnieć o wspaniałej okolicznej puszczy i jej królu, który został uwieczniony na pomniku, a później uprowadzony.
Jako, że wiele razy nasze ścieżki przecinają się z rodziną Kossaków i tym razem nasz wyjazd musiał skrzyżować się z losem tego rodu. Otóż pod Białowieżą w Dziedzince przez długie lata mieszkała Simona Kossak, córka malarza Jerzego Kossaka.
Z Białowieżą związany jest również znany pisarz Igor Newerly, który pisał w swojej książce „Zostało z uczty bogów”: „Tu ja się urodziłem, synu, powiedziałem Jarkowi. Tu stał nasz dom. Spłonął w czasach pierwszej wojny.” Powieść ukazała się drukiem dopiero w 1986 roku poza oficjalnym obiegiem, kiedy autor miał 83 lata. Jest podsumowaniem długiego, burzliwego życia pisarza i próbą wytłumaczenia się z młodzieńczej fascynacji komunizmem. A więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jakiś czas temu opisywaliśmy Park Mużakowski, który jest położony w pobliżu miasteczka Łęknica położonego nad Nysą Łużycką. Niedaleko tej miejscowości znajduje się jeszcze jedna atrakcja.
Jest to Geopark Łuk Mużakowa (niem. Muskauer Faltenbogen). Został założony w celu ochrony szczególnego tworu geologicznego – moreny czołowej. Łuk Mużakowa jest uważany za jedyną na Ziemi morenę czołową widzialną z kosmosu.Na tych terenach ze względu na to, że wiele cennych minerałów znalazło się prawie na powierzchni powstały kiedyś kopalnie. My wybraliśmy się ścieżką geoturystyczną "Dawna kopalnia Babina". Można ją pokonać, a nawet zdecydowanie lepiej to zrobić na rowerach. Szlak powstał staraniem Stowarzyszenia Geopark Łuk Mużakowa, a przede wszystkim nadleśnictwa Lipinki Łużyckie. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Niedaleko Poznania jest niewielka miejscowość Koszuty. Warto wybrać się tam, aby zobaczyć zabytkowy dwór i stojące w pobliskim parku niczym ponurzy strażnicy z filmów fantastycznych zagadkowe figury. Scenerię uzupełniają ogromne, okaleczone z niektórych ramion wiatraki znajdujące się na sąsiednim polu.
Dwór w Koszutach uchodził za zabytek z 1567 roku. Gloger przytaczał notatkę z drugiej ręki, według której przy remoncie dworu w 1902 roku odkryto belkę z taką datą. Do końca nie wiadomo czy napis odczytano właściwie. Możliwe, że belkę użyto w konstrukcji dworu wtórnie. Faktem jest, że przy budowie wykorzystano fragmenty przyziemia starszego budynku. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Wiele lat temu wysiadłem w tym miejscu z pociągu, aby rozpocząć wędrówkę po Beskidzie Żywieckim. Tym razem przyjechaliśmy tu specjalnie, aby poznać bliżej wieś i zachęcamy Was, aby tu zajrzeć choćby na pół dnia.
Pierwsze wzmianki o Węgierskiej Górce sięgają roku 1477. Wtedy to doszło do zatargów granicznych między królem Polski Kazimierzem Jagiellończykiem, a królem Węgier Maciejem Korwinem. Wg legendy Węgrzy, którzy mieli wielki apetyt na Żywiecczyznę, aby nie popełnić krzywoprzysięstwa, świadczyli, że im jest przynależna ziemia, na której klęczą. Wcześniej, aby mówić prawdę uzupełnili nogawice ziemią przywiezioną z Węgier, więc rzeczywiście klęczeli na ziemi węgierskiej. Fortel się jednak nie udał, a z ziemi z nogawic spodni usypano „górki"” – stąd podobno wywodzi się nazwa Węgierska Górka. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Nałęczów jest jedynym w Polsce uzdrowiskiem o profilu wyłącznie kardiologicznym. My odwiedziliśmy je jednak nie ze względów zdrowotnych. Ściągnęły nas tu dwie postacie literackie.Jedna to Aleksander Głowacki znany powszechnie, jako Bolesław Prus (późniejszy pseudonim literacki pisarz zaczerpnął z nazwy rodowego herbu Prus I), a druga to Stefan Żeromski.
Oczywiście nie odmówiliśmy sobie spaceru po 25 hektarowym parku Zdrojowym ze stawem i z historyczną zabudową, ale dziś chcemy Wam przybliżyć postacie pisarzy. Wystawa muzealna związana z Prusem została przeniesiona z pałacu Małachowskich znajdującego się w parku zdrojowym do budynku, w którym funkcjonowała kiedyś ochronka ufundowana przez Stefana Żeromskiego z honorarium otrzymanego za powieść "Dzieje grzechu". Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Ten tekst przyda się przede wszystkim tym osobom, które kochają polskie morze i nie wyobrażają sobie wczasów gdzieś indziej niż na pięknych plażach nad Bałtykiem, ale jednocześnie są już zmęczeni tłumami przyjeżdżającymi do Chałup czy Władysławowa. Jeśli chcecie cieszyć się spokojem w czasie plażowania, warto zajrzeć do leżącego nad Zalewem Wiślanym Tolkmicka. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Wiele osób słyszało o Napoleonie, dużo mniej o jego romansie z Marią Walewską, a jeszcze mniej o ich synu Aleksandrze Florianie Józefie, który urodził się i mieszkał w pałacu w Walewicach. W przyszłości był on ambasadorem Francji w Wielkiej Brytanii i ministrem spraw zagranicznych Napoleona III.To dzięki narodzinom tego chłopca cesarz Francji przekonał się, że bezdzietność w małżeństwie z Józefiną to nie jest jego wina. Napoleon wziął rozwód z Józefiną i ze względów dynastycznych poślubił Marię Ludwikę, córkę cesarza Austrii (Franciszka II Habsburga), która dała mu legalnego potomka w marcu 1811 roku. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Korzeniewo to miejsce dawnej przeprawy przez Wisłę. Dzięki temu rozwijała się tutaj wieś. Pola wydzierżawiono mieszczanom z Kwidzyna, ale trudności związane z częstymi powodziami sprawiały, że użytkowano je głównie, jako pastwiska. Dla żeglugi po Wiśle ważna była wiedza na temat aktualnej głębokości Wisły. Wiąże się z tym budynek stojący na wale, który obecnie jest wykorzystywany, jako kaplica kościelna, a kiedyś zawierał w sobie oryginalny mechanizm wodowskazu. Na wieżyczce znajdowała się wnęka kształtem podobna do tarczy zegarowej (obecnie jest zabita deskami). Żeglarze płynący po Wiśle mogli z daleka odczytywać wartości stanu wody, jaki pokazywała na wyskalowanej tarczy duża wskazówka. Wskazania wodowskazu zmieniały się automatycznie w zależności od położenia pływaka w studzience znajdującej się we wnętrzu domku. Studzienka i basen portowy działały jak zespół naczyń połączonych, dzięki czemu pływak zawsze utrzymywał się na tym samym poziomie, co woda w Wiśle. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Dla wszystkich miłośników tradycyjnej architektury jednym z obowiązkowych punktów wyprawy na południe Polski musi być położone nad rzeką Dunajec Dębno, zwane często także Dębnem Podhalańskim. Zabytkiem przyciągającym do Dębna turystów z całej Polski jest kościół pw. św. Michała Archanioła wybudowany w XV wieku na miejscu jeszcze starszej świątyni. Jest to wyjątkowa budowla – pomimo, że została wykonana z drewna, jest ona zaprojektowana w stylu gotyckim. Wszyscy, którzy kojarzą gotyk tylko z monumentalnymi francuskimi katedrami takimi jak Notre-Dame, powinni koniecznie odwiedzić małopolskie Dębno. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

W malowniczej okolicy, nad brzegiem Sanu położona jest miejscowość o nazwie od razu wzbudzającej zaciekawienie – Mrzygłód. Choć wieś liczy obecnie ledwo więcej niż 400 mieszkańców, to jej historia sięga odległej przeszłości. Początkowo, w XIV wieku Mrzygłód i położona obecnie po drugiej stronie rzeki Tyrawa Solna były jedną osadą o nazwie Tyrawa. Piszę, że Tyrawa Solna jest „obecnie” położona po drugiej stronie Sanu, ponieważ nie zawsze tak było – rzeka od czasów średniowiecza zmieniła swój bieg i rozdzieliła obie miejscowości. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Kiedy znajdziemy się w Kotlinie Kłodzkiej, możemy mieć wrażenie, że otaczają nas same uzdrowiska. W okolicy jest w końcu Lądek-Zdrój, Duszniki-Zdrój czy Polanica-Zdrój… Aż trudno wybrać, które miasteczko zdrojowe odwiedzić w pierwszej kolejności. Wydaje się jednak, że największą popularnością wśród turystów zwiedzających Dolny Śląsk cieszy się Kudowa-Zdrój. Mimo że obecnie miasteczko zachwyca swoim parkiem zdrojowym, promenadą i pijalnią wód, to z pewnością nie zawsze robiło tak dobre wrażenie – wszak jedną z jego pierwszych nazw była „Chudoba”, co znaczyć miało tyle, co „bieda”. Mimo tej niezachęcającej nazwy, odzwierciedlającej podobno ówczesny stan miasta, było ono przedmiotem rywalizacji książąt polskich i czeskich i przechodziło z rąk do rąk na przestrzeni wieków. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jedną z wizytówek województwa dolnośląskiego jest z pewnością średniowieczny zamek położony w miejscowości Bolków. Jest to miejsce znane w Polsce przede wszystkim ze względu na odbywający się tam corocznie festiwal Castle Party, na który ściągają tłumnie fani ciężkiego grania z całego kraju. Przy okazji pobytu w Bolkowie, czy to na festiwalu, czy też w celach turystycznych, warto zaznajomić się także z bogatą historią miasta i górującej nad nim dawnej siedziby książąt z dynastii Piastów. Zgodnie z legendą Bolko II miał mieć syna Michasia, który był prawowitym następcą tronu. Poniósł on podobno śmierć w wyniku nieostrożnego żartu nadwornego błazna, który strzelił do chłopca z procy. Czy ta historia naprawdę się wydarzyła? Nie wiadomo. Historycy nie są przekonani nawet co do tego, czy Bolko II naprawdę miał syna. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Postanowiliśmy ruszyć szlakiem templariuszy do kolejnego miasteczka. W Moryniu znanym z kart powieści Zbigniewa Nienackiego o Panu Samochodziku na wieży kościelnej na wysokości ok. 1,2 metra od ziemi można znaleźć kamienną szachownicę znak pozostawiony przez budowniczych świątyni. Co oznacza? Tego nie wiemy, bo wersji jest kilka i żadna nie jest pewna. Może należy pozostawić jakiś element tajemnicy i legendy o nieodnalezionych skarbach ? Poza zagadkowymi znakami na kościelnych murach spacerując wzdłuż brzegu jeziora natykamy się na dzikie zwierzęta, które przypominają nam o tym, że nic nie jest wieczne. Więcej o szachownicy oraz zwierzętach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Robert Koch był trzecim spośród trzynaściorga dzieci Hermana Kocha i Matyldy Biewend. Już w wieku 5 lat nauczył się czytać. Grał na fortepianie i cytrze. Potrafił śpiewać i dobrze rysował. Szybko poznał sztukę fotografii. Poza niemieckim znał angielski, francuski, łacinę i grekę, w późniejszych latach poznał polski i hebrajski. Z jednej strony był błyskotliwy i inteligentny, a z drugiej słabo rozwinięty fizycznie, drobnej postury, a od dzieciństwa był krótkowidzem. W swoim życiu zaznał nędzy, ale mimo to pasja i wytrwałość pozwoliły mu stać się jednym z najbardziej znanych ludzi na świecie. Na dwudzieste dziewiąte urodziny otrzymał od żony mikroskop. Koch urządził sobie w mieszkaniu laboratorium bakteriologiczne. Podczas doświadczeń wyizolował laseczki wąglika i znalazł metodę ich kontrolowanej hodowli.
Leczył mieszkańców Wolsztyna, głównie Polaków i Żydów. Pierwszym jego tłumaczem była polska służąca Julia. Wzywany był, głównie nocą, do polskich chłopów z okolicznych wsi. W wolnych chwilach grał na cytrze, czytał czasopisma medyczne i botaniczne, oglądał świat istot mikroskopijnych, hodował w ogródku przy domu króliki, myszy polne (myszy białe nie były jeszcze stosowane jako zwierzęta doświadczalne), żaby, a nawet małpę, co budziło sensację w miasteczku. Koch był popularny i lubiany wśród polskiej ludności. Więcej o tym niesamowitym człowieku i jego historii przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Na północny wschód od Warszawy znajduje się niewielka miejscowość Chrzęsne. Jeśli tu nie byliście koniecznie musicie nadrobić zaległości. Byliśmy tam kilkukrotnie i za każdym razem odkrywamy coś nowego. W tamtejszym pałacu poza ładnymi wnętrzami odnajdziecie wystawę związaną z Cyprianem Kamilem Norwidem oraz Władysławem Podkowińskim.
W Chrzęsnem, o czym niewiele osób wie, znajduje się najstarszy obiekt pałacowy na Mazowszu (rok budowy 1635). Tajemnicą poliszynela jest to, że synem cara Aleksandra II był Zygmunt Karski senior (mąż właścicielki pałacu Wincentyny z domu Koskowskiej). Czy tak było rzeczywiście? Tego nie wiemy, ale to nie jest jedyna tajemnica pałacu.
Znany malarz impresjonista - Władysław Podkowiński przebywając w Chrżesnem zakochał się nieszczęśliwie w żonie właściciela Ewie Kotarbińskiej. Pod wplywem emocji, w akcie rozpaczy zniszczył swoje dzieło "Szał" w warszawskiej Zachęcie. Na szczęście udało się go zrekonstruować i teraz ten obraz możecie oglądać w muzeum na piętrze w krakowskich Sukiennicach. Więcej o pałacu i jego historii przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Zamek w Świeciu chcieliśmy zobaczyć od dawna, ale jakoś nigdy nie było nam po drodze. Tym razem spędzając kilka dni w sąsiednim Chełmnie i mając „najwspanialszy widok na Świecie” nie mogliśmy ominąć doskonałej okazji, aby odwiedzić zamek. I cóż?
Ano, obeszliśmy się smakiem, bo na zamku prowadzone są prace remontowe, które mają trwać do końca tego roku i mogliśmy warownię obejrzeć jedynie z zewnątrz. Obiekty położone obok (wypożyczalnia sprzętu wodnego i restauracja również zamknięte na głucho, a nas przywitała jedynie tajemnicza kamienna głowa). Więcej o dawnych władcach zamku oraz Świeciu w artykule.

Książe już w dzieciństwie spędził jakiś czas w zakładzie wychowawczym dla trudnych dzieci, gdzie w ramach obowiązków musiał uprawiać działkę ziemi. Tak mu się to spodobało, że po odziedziczeniu Mużakowa, w 1815 roku rozpoczął projektowanie i realizację Parku. Trwało to do końca jego życia.
Często podróżował i bywał na salonach europejskich. Słynął już wówczas z licznych romansów i ekscentrycznego zachowania. W 1817 roku ożenił się ze starszą o dziewięć lat Lucie Anną Wilhelminą von Pappenheim i dzięki jej posagowi mógł kontynuować rozwój Parku Mużakowskiego. Pomimo ślubu nie zaprzestał licznych romansów, które żona tolerowała. Cóż, nazywano go Łużyckim Casanovą. Więcej o tym niesamowitym parki i księciu w artykule.

Chorwacja stała się bardzo popularna wśród Polaków, ale jednocześnie dużo droższa niż parę lat temu. Dlatego może warto ruszyć nieco dalej na południe do Czarnogóry. Baza turystyczna pozostawia jeszcze dużo do życzenia, ale ceny niższe, a atrakcji i pięknych widoków mnóstwo. Zdecydowanie najkorzystniej, jako bazę noclegową wybrać Herceg Novi lub Budvę. Kotor jest piękny, ale trudno o plażę, a podczas urlopu z dziećmi jest to ważne. Zwiedzając wybrzeże warto zajrzeć na południu do miejscowości Ulcinj. Kiedyś była to siedziba piratów i ośrodek handlu niewolnikami. Tu był więziony autor powieści "Don Kichot" i od nazwy tej miejscowości pochodzi imię ukochanej rycerza walczącego z wiatrakami. Więcej w artykule.

Albanię odwiedziliśmy kiedyś przy okazji pobytu w Czarnogórze. Najciekawszym punktem naszej wycieczki był położony na wysokim wzgórzu nad Jeziorem Szkoderskim Zamek Rozafy. Według legendy nazwa twierdzy pochodzi od imienia kobiety – Rosaphy (Rozafy), którą żywcem zamurowano w murach zamku, aby jego ściany nie zawaliły się po raz kolejny.
Niedaleko stąd do Szkodry, którą kiedyś (w 1913 roku) mocarstwa europejskie postanowiły uznać za stolicę nowo powstałej Albanii. Miasto jednak zajęła Czarnogóra, chcąc je włączyć do swojego państwa. Skończyło się desantem i zajęciem miasta przez żołnierzy z państw europejskich w dniu 14 maja 1913. Dopiero od 1920 Szkodra należy do Albanii. Na naszych zdjęciach możecie zobaczyć katedrę Świętego Szczepana, która po roku 1967 została zamieniona na halę sportową. Wewnątrz odbywały się mecze koszykówki i siatkówki. Ponownie zaczęła służyć wiernym od 1991 roku. W pobliżu deptaku stoi Wielki Meczet. Jest to nowa świątynia, która została wybudowana w 1995 r. za pieniądze bogatych Saudyjczyków. Stoi na miejscu starszego meczetu, pochodzącego z czasów osmańskich i nazwanego imieniem Ebu Beker Pashy. Na deptaku wiele kafejek i restauracji, a my ze zdziwieniem zauważyliśmy w księgarni wydanie „Main Kampf” Hitlera.
Turyści zdecydowanie częściej odwiedzają południową część Albanii zaczynając swoją przygodę od lądowania na greckiej wyspie Korfu, bo tu właśnie, poza Tiraną, jest najbliższe lotnisko. Więcej w artykule.

Zaczytując się ku pokrzepieniu serc w powieściach Henryka Sienkiewicza postanowiłem sprawdzić jak wyglądają miejsca, w których żyli Wołodyjowski, Zagłoba, Skrzetuski, Jarema Wiśniowiecki i inni bohaterowie "Trylogii".
Wybraliśmy się więc na tereny obecnej Ukrainy. Początek trasy to Lwów. Mając porównanie jak wyglądał dwadzieścia lat temu mogłem ocenić zmiany. Najbardziej widoczne były na Cmentarzu Orląt Lwowskich. Wrażenie zrobił ogrom pracy wykonanej, aby z rozjeżdżonego ciężarówkami placu zrobić miejsce, które w godny sposób czci pamięć młodych obrońców Lwowa. Mogiły, w których są pochowani trzynasto-czternastoletni młodzi chłopcy odznaczeni Krzyżem Virtuti Militari wywołują mimowolne skojarzenia z Powstaniem Warszawskim. Podstawowa różnica jest taka, że o tym drugim wydarzeniu wiemy wiele, a o tamtym prawie nic.
Następny przystanek to uzdrowisko Jaremcze z uliczką pełną straganów przypominającą drogę do Gubałówki. Odwiedziliśmy również Czortków z ruinami zamku, zamek Olesko należący kiedyś do rodu Sobieskich i miejsce, które zupełnie zaskoczyło- Czerniowce. Przepiękne odnowione kamienice, śliczne deptaki i ...wszechobecne ulice i plakaty Stefana Bandery i Szuchewycza. Wysławiane osoby, które odpowiadają za rzeź Polaków na Wołyniu to dla nas smutny widok. Szczególnie, że do dziś nie pozwolono na ekshumację zamordowanych przez UPA ofiar i ich godny pochówek. A mija już osiemdziesiąt lat od tego ludobójstwa. Czy kiedykolwiek się to zmieni? To fragment z naszej wycieczki w 2010 roku z uaktualnionym opisem.

Wołowiec to zagubiona w dolinie potoków Zawoja i Mareszka wieś otoczona wzgórzami. Od północy zasłania ją wzgórze Mareszka (801 m n. p. m.), od południa Sucha Góra (687 m n. p. m.), od zachodu wzgórze Obszar (687 m n. p. m.) a od wschodu - Uherec (706 m n. p. m.). To ostatnie wzgórze dało nam w kość kiedy w czasach studenckich z pełnym ekwipunkiem biwakowym próbowaliśmy wspiąć się na nie najkrótszą możliwą ścieżką. 🙂 Do dziś pamiętamy, że pionowe fragmenty do wchodzenia z wypełnionym plecakiem nie należą do przyjemności. Najbardziej znanym mieszkańcem wsi jest pisarz Andrzej Stasiuk. Niestety nie spotkalismy go podczas wędrówki do wsi, ale urok tego miejsca wynagrodził nam to. Niektóre budynki mogłyby służyć za klimatyczny plener filmowy. Zresztą sami zobaczcie na naszych zdjęciach przy artykule.

Nieznajową odwiedzamy cyklicznie, co kilka lat. Idąc z Rostajnego (lub jak piszą obecnie z Rozstajnego) sprawdzamy, co się zmieniło w kapliczce, a później cieszymy oczy widokiem pięknej doliny. Pomyśleć, że sto lat temu tętniło tu życie, a obecnie jedynie krzyże, groby i zdziczały sad przypominaja o dawnych mieszkańcach.
Ta dolina napawa ciszą, spokojem i daje wytchnienie od codziennego pędu. Tu życie stoi w miejscu, a historia patrząca z kapliczek, krzyży i nagrobków zdaje się mówić: zastanów się co w życiu jest najważniejsze? Czy nie warto zwolnić i docenić każdy mijający dzień? Zwalniamy... Więcej w naszym artykule.

Biecz to jedna z miejscowości, którą powinno się odwiedzić. Ze względu na zabytkową zabudowę i wspaniałą panoramą roztaczającą się ze wzgórza zamkowego jest chętnie odwiedzany podczas plenerów malarskich.
Najwybitniejszą postacią związaną z Bieczem jest biskup Marcin Kromer (1512–1589), wielki humanista, historyk, geograf, dyplomata i pisarz, który swą karierę uwieńczył godnością biskupa warmińskiego. Z ziemia biecką związana jest także postać pierwszego polskiego komediopisarza, poety Wacława Potockiego, który pochowany jest w podziemiach klasztoru bieckiego.
W Bieczu przebywali wybitni artyści i pisarze, m.in. Jan Matejko czy Stanisław Wyspiański, który wykonał tu liczne rysunki, projekty polichromii (niezrealizowane) i witraży do kolegiaty pw. Bożego Ciała górującej na wzgórzu nad miastem.
W XV wieku liczba mieszkańców Biecza wynosiła ponad 3 tysiące, a obecnie niewiele ponad 4,5 tysiąca. Co się stało, że rozwój miasta został zahamowany? O tym więcej w naszym artykule.

Skąd się wzięły dowcipy o sołtysie Wąchocka? My niestety nie wiemy. Wiemy, że Starachowice to miasto leżące niedaleko Wąchocka. 🙂
W 2003 uczczono humor i sołtysowi Wąchocka postawiono pomnik, a idąc do niego alejką możemy poczytać mniej i bardziej znane dowcipy o tej postaci. Byliśmy tu kilkakrotnie i wszystkich zachęcamy do odwiedzin tego miasta.
Wąchock to jednak również wspaniała historia. W XII wieku cystersi zbudowali tu klasztor. Fundatorem opactwa był biskup krakowski Gedeon (Gedko). Mimo dwukrotnego zniszczenia podczas tatarskich najazdów klasztor został odbudowany. Zakonnicy otrzymali przywilej prowadzenia poszukiwań kruszców na tym terenie, co dało początek rozwojowi hutnictwa.
Niestety wojska księcia Siedmiogrodu Jerzego Rakoczego w XVII wieku pozbawiły klasztor bogatych zbiorów i cennych zabytków.
Za czasów carskich w 1818 roku zakon zlikwidowano i dopiero w 1951 roku za czasów PRL-u ponownie zakonnicy zawitali do Wąchocka. Dziś można zwiedzać wnętrza klasztorne z przewodnikiem. Na dziedzińcu klasztornym warto zerknąć na murowane tablice przywódców Polskiego Państwa Podziemnego w czasie II wojny światowej.
Więcej w artykule.